SURİYE

Hangi Suriyeli beleş yaşıyor bu ülkede, yaşatıyor muyuz onları bi sor önce kendine? O kadar köreldi ki vicdanımız, uçkurundan mıdır, nefretinden midir nedir 9 aylık Suriyeli bir bebeğe tecavüz etti 18 yaşındaki biri, yetmedi çok sayıda Suriyeli erkek çocuk tecavüze uğradı ülkem topraklarındaki sapık, hasta, gözü dönmüş ağabeyleri tarafından. O da yetmedi Güneydoğu'daki aç gözlü Kürt erkekleri; Suriyeli zevce satın almak için köle pazarına gidip kuyruğa girdi çuval ağızlarındaki salyalarını akıta akıta. O da yetmedi beleşe adam çalıştırıp hakkaretler ettik erkeklerine, hırpaladık ana avrat sayarak. O da yetmedi evlerimizi ya onlara kiraya vermedik ya da normalinin iki misli fiyat biçtik. Kış da geldi ama birileri vicdanlarını apış aralarına sakladı, yarınlarını düşünemediğinden çıkarmayı da akıl edinemedi.
Ramazan geldi, sofralar şenlendi, bir tabak yemegi bile onlara çok gördük; ama midemizden geçemeyenleri de çöp konteynırına döktük kediler, köpekler, sinekler bile yedi döktüklerimizden onlar yiyemedi. Bir defa düşmanımız onlar bizim, hem niye besleyelim ki onları de mi zaten hepsi terörist . Helal lokma yiyeni de yok bunların, kendi ülkelerinde savaşacak cesaretleri yoktu, hepsi huraaa bizim topraklara akın etti. Bilek güçleri ile zaten hepsi üzerlerine atılan bombaları çiçeğe dönüştürüp vatanlarını barbar DAİŞ'lilerden kurtarabilirdi. Hem çok korkakmış şu Suriyeliler canım, evladım olsa alimAllah bir saniye barındırmam evde; ama bizim oğlan bedelli askerlik yaptı diye on numara da hava basar çevresindekilere. Zengin hanım evlatları pek nazlı, tan vaktinde uyanmak mı? Asla ikindiyi bulmadan uyanmaz onlar. Cebi bol para olunca vatanı da satın alabileceklerini sanır.
Her neyse gittiğin yerlerde görûp soruyorsun Trabzon'daki, Diyarbakır'daki, Antep'teki, Aydın'daki sığınmacılara oradaki yaşamınız nasıldı diye? Boğazı düğümlenir, gözü buğulanır başlar oradaki lüks ve zengin hayatını anlatmaya. Utanırsın kendinden, dünya malından, marabası olduğun servetinden. Iyi de güzel kardeşim ne oldu da bu hale düştünüz dersin? Tüm dünyanın gösterdiği parmak sizi yani bizim politikayı gösterir. Ardından nasıl dışlandıklarını başlar anlatmaya.Ölmek istersin o an utancından, sağır olayım Ya Rabb duymayayım bu sözleri. Bak, bana söylüyor, bize söylüyor, dersin kızara kızara. Hatırla şimdi çoğumuz belki yolda geçerken onlara değinmemeye çalışırız maalum mikrop kaparız endişesi. (Oysa o mikroplar nasıl da yuvalanmış sol göğsümüzün hemen altında) Ahhh bir Suriyeli çocuğun ölümü ile mi sarsîlmak??? Onu da sadece ekranlarda izlersek koltuğa çöreklenen vicdanımız o an yakın mesafede bulunduğundan sızlar; yoksa o koltuktan kalktık mı kibir ve paragözlülüğümüz kalbe agırlık verdiğinden onu da oracıkta bırakıyoruz.

YAZAN : EMINE ALTAŞ

FİL VE KARINCA

Rüzgar çığlık attı, gerçek üşüdü, yeryüzü alacakaranlığı giyindi. Dereler, nehirler, denizler, okyanuslar topraktan suyunu çekti, sularını grimsi bulutların içerisine hapsetti. Toprak yarıldı, filizler kurudu, ağaçlar sussuzluktan ikiye ayrıldı. Kuşlar; yaprak üzerindeki çiğ taneleri ile sussuzluğunu gidermeye çalıştı, fareler ise kendi sidiklerini kuyruklarında açtıkları deliklerde yapmaya çalıştı.
Yüreklerin kulağını sağır eden bir ses... 

Kaya sesi...
Kaya kımıldayamıyor yerinden, altında yatan onlarca solucana ve çiyana nemini verdiğinden bir kum tanesi gibi ufalandı. Ufak ufak seyirten gözleri ise toprağa toprak damıttı.
Herkeste bir telaş ve koşuşturma...
Bir fil geçti yoldan, hortumundaki suyu görenler peşinden gitti. Saç diplerinden ayak bileklerine kadar boncuk boncuk terler akıttı toprağa. Solucanlar izi takip etti, karıncalar da sırtladıkları şişelere doldurdu her bir damla teri.
Fil; durdu, ağzını evirdi çevirdi yosun tutmuş dişini karıncanın sırtındaki ter şişesine düşürdü. Şişe devrildi, karıncanın sırtında bir yanma oluştu, hareket edemedi güneşin kavurucu sıcaklığında. Öylece kaldı fil ile arasındaki 2 metre mesafe farkında. Fil esti gürledi, tüm pireleri savruldu etrafa. Yükü ağırlaştı karıncanın sesi de çıkamaz oldu pirelerden beşi ağzına girdiğinden. Hareketsiz, dümdüz yerde yatıverdi karınca.
Güneş en tepeden dikmiş 90 derecelik ışınlarını yeryüzüne. Çitileyip durdu toprağı kendi kızıllığında. Toprak piştikçe fil, inledi; inledikçe toprak şişti! Toprak patladı, fil bir zıpladı. Zıplamasıyla topraktan bakteriler, virüsler fırladı, saçıldı burundan ağza. Kımıldayamaz oldu kanatlıdan kanatsıza! Vücut dayanamadı, eridi, didindi, çırpındı rüyadaki bir serzenişle kendine geldi.

YAZAN : EMINE ALTAŞ

YAVRU KAPLUMBAĞANIN SOLUCANLA İMTİHANI

Küçük bir kaplumbağa bir gün gökyüzündeki ayı seyretmek için tek başına yuvasından çıkar ve gökyüzünde parıldayarak gülümseyen ayı seyre koyulur. Seyre koyulan yavru kaplumbağa; kendi kendine mırıldanarak ‘’Ahhh şimdi ben de şu ayın gülüşleri ve parlaklığı altında büyüsem! der. Denizdeki dalgaların uğultusu, yavru kaplumbağanın mırıldanışını duyar, hemen kaplumbağanın yanına yaklaşır ve onunla koyu bir sohbet başlatır. Yavru kaplumbağa hayallerinin uzunluğuna ve kısalığına bakmadan tüm içini uğultuya döker. Uğultu; kaplumbağayı dinledikten sonra kaplumbağaya hayallerini gerçekleştireceğine dair vaatlerde bulunur ardından denizine doğru hızla ilerler. Olan biteni deniz dalgaları ile paylaşan uğultu; kaplumbağanın hayallerini aya ulaştırmaya karar verir. Uğultu verdiği kararın ardından gökyüzüne çıkar. Gökyüzünde parıldayan ay, uğultunun gelişini tatlı bir ‘Hoş Geldin’ diyerek karşılar. Uğultu da ‘Hoş bulduk’ ile karşılık verdikten sonra heyecandan titreyen sesi ile aya, yavru kaplumbağanın tüm hayallerini anlatır. Ay da, uğultudan aldığı bu tatlı havadisin ardından çevresindeki tüm yıldızlara seslenir ve yavru kaplumbağaya güzel bir sürpriz yapmak için uzlaşıya varırlar. Yıldızlar, ay ile uzlaştıktan sonra yavru kaplumbağanın hayallerini gerçekleştirmek için gökyüzünden yeryüzüne doğru bir merdiven oluşturmaya karar verirler ve bunu uğultuya bildirirler. Uğultu da yıldızlardan aldığı bu güzel haber üzerine gökyüzünden yeryüzündeki yavru kaplumbağaya seslenmeye çalışır ama sesini işittiremez ağır işiten kaplumbağaya. Uğultu ikinci kez yine seslenir; hala bir kıpırtı görülmez yavru kaplumbağada ve son seçenek olarak gökyüzünde olan biten tüm konuşmaları yeryüzüne anlatmaya karar vermekle bulur. Yavru kaplumbağa yeryüzüne yapılan seslenişi de işitemez ancak uğultunun sesini, bu sefer duyan biri olur. O da gece uykusuna bir türlü dalamayan solucandır. Solucan tüm seslenişleri işitir işitmez üzerine konduğu dut yaprağından şak diye kendini yere atar ve etrafında gördüğü birkaç akasya ağacının yaprağı ile kendisine yeşil bir entari diker. Kıyafeti vücudundaki sıvının yardımı ile diktikten sonra hızlıca giyinen solucan, koşar adımlar ile karıncanın arkasının dönük olduğu bir alandan yıldızların ineceği alana doğru gider. Yavru kaplumbağa ise uğultudan hala bir haber yok diye kendi kendine söylenir ve uğultuyu kandırıkçı olmakla itham eder. Bu arada solucan da, yıldızlardan inşa edilen merdivenin sekizinci basamağına vardığında keskin bir zevk çığlığı atarak sesini kaplumbağaya ulaştırır. Sesi işitir işitmez başını göğe kaldıran yavru kaplumbağa; sağa sola debelenip sızlayarak solucanı indirmek için uğraşır; ama zavallı kaplumbağa sesini sadece etrafını ören ağaçlara ve kum tanelerine işittirebilir. Çünkü o sızlanmaya başladığı anda, solucan hedefine çoktan varmış olur.

YAZAN : EMİNE ALTAŞ

BEN VE BALIKLAR

Bir cumartesi sabahı…

Masmavi bulutlar, aydınlık ışıklar ile durulamış kendini; kuşlar ise tüm şehri etkisi altına alarak uzun nağmeler okuyor. Dışarıdan gelen birkaç çocuk sesi, gökdelenleri andıran uzun binaların silueti nehrin yüzeyindeki halkalar ile koro oluşturmuş.

Ben ise, ruhunu inancına ayırmış bir kutsal nehrin içerisinde yıkanıyor. Serin sular vücudundan aşağı dökülünce önce bir ürperti alıyor Ben’i, sonra coşkuyla, neşeyle nehrin dibine balıklama atlıyor çırılçıplak bedeni ile.

Ben’in çıplak halini gören balıklar, tahrik olmamak ve abdestlerinin bozulmaması için suyun dibinde bulunan yosunlar arasında gizlenerek yüzgeçleri ile gözlerini kapatırlar. Yosunların arasında korku ve şehvetle nefislerini gizlemeye çalışan balıklar, Ben’in su altındaki eşsiz, muazzam vücudu ile yaptığı dalışı görünce gizlenmekle kurtulamayacaklarını anlarlar ve  kitleler halinde cesaret mavzerini kuşanarak gizlendikleri yerden çıkarlar. Ben’e doğru yaklaşırlar ve Ben’in etrafı envai türden balıklar ile çember içerisine alınır. Balıklar,  konuşmak için; ona nehrin artıklarından sorular sorarlar. Ben ise, sessizdir tüm sorulara sadece tatlı bir tebessümle karşılık verir. Balıklar, Ben’in sorular karşısındaki sessizliği ve gülümseyişini görünce kendilerinin ciddiye alınmadığını ve onun kibirli olduğu kanaatine varırlar. Ben’in etrafına örülen çember dağılır ve tek sıra halinde balıklar kızarmış suratları ile ayrılırlar oradan. Her bir balık nehrin dibindeki bir yosunun arasına saklanır Ben’e korkunç bir öfke duyarak.

Oysa Ben; kendini yalnız bırakan balıklara kırılmış, lal olduğunu söyleyemediği için de derin bir üzüntü içerisinde. Ben; balıkların bu tutumu karşısında duygularına hakim olamamakla beraber iri damlalar halindeki tüm gözyaşlarını nehrin içerisine boşaltır. Ben’in gözlerinden akan her bir damla yaş, bir kaya sertliğinde ve bir elmas parlaklığında.

Balık nehrindeki yeşilimsi su, gittikçe kendi öz rengini yitirmekte ve bembeyaz bir renge bürünmektedir. Nehrin debisindeki yükselişi ve suyun gittikçe keskinleştiğini gören balıklar; korkuya kapılarak yüzgeçleri ile gözlerini kapatır ve dipten yüzeye doğru yol almaya başlarlar. Çünkü nehir, özsuyunu kaybetmiş ve keskin su kimin gözüne temas ederse o canlı tüm görme yetisini kaybeder. Balıklardan üçü durumu anlamadıklarından, kendi önlemlerini almamış ve görme yetilerini kaybetmişlerdi. Arkadaşlarının durumunu gören diğer balıklar ise kendi önlemlerini yüzgeçleri ile almaya çalışırlar ancak keskin su, vücutlarına da temas ettiğinden derileri yanar ve vücutlarındaki pullar dökülür. Balıklar keskin suyun içerisinde biraz daha kalırlarsa tamamen eriyeceklerini bildiklerinden korkunç çığlıklar ile suyun yüzeyine çıkarlar. Ancak suyun yüzeyinde kendilerini bekleyen tehlikeden de oldukça bihaberdirler. Nehrin suları, Ben’in gözyaşları ile öyle kabarmış ki bazı balıklar karaya vurmuş, bazıları da nehrin kenarında ellerinde oltalarla bekleyen bir grup genç ve ihtiyarın ağına düşer. Balıklar; görme yetilerini kaybetmemek için nehirden kurtulduk diye sevinirken asıl tehlikenin kendilerini dışarıda beklediklerini idrak edememişlerdi. Tüm balıklar o gün, oracıkta, o nehrin kıyısında ve ortasında son nefeslerini vermişlerdi. Nehir kenarında ellerinde oltaları ve kovaları ile bekleyen balık avcıları ise; akşam sofrasının ateşini nasıl harlayacaklarını korkunç kahkahaları arasında dillendiriyorlardı. Balıklar gelişigüzel kovalara atıldıktan sonra avcılar, oltalarını omuzlarına, içi balık dolu kovaları da ellerine tutarak evlerinin yolunu tuttular. Ben; ise dışarıda olup bitenlerden kayıtsız kalmış ve hala buruk sesi ile ağlamaya devam eder. Nehrin yüzeyindeki halkacıklar, bir anda bembeyaz kristal kütlelerine dönüşür. Güneş; adeta nehrin boynuna bir gerdanlık giydirmek için öğlen saatlerindeki en dik ışınlarını nehrin üzerine doğrultur ve Ben’in eşsiz güzelliğini evrene tescillendirmeye çalışır.

YAZAN : EMİNE ALTAŞ

HURMA ÇEKİRDEĞİ

Boğuluyorum sisli duvarların arasında güneşin en çok kavurduğu bu öğlen saatlerinde. Yüz felcine uğratabilecek diş ağrısı ile gerçeğe kavuşamayan dileklerin dipsiz çığlığında ruhum kaskatı kesilmiş. Başım 100 santigrat derecede harlanmış fikirleri ile ayak damarlarımı kanımda haşlıyor. Adım yok sayılanların diyarında mülteci krizinin çözülemeyen tarihi sorununu yaşıyor. Kimliği ve cinsiyeti belirsiz hayaller; yüce makam koltuklarındaki ikircikli derilerin altında sıkışıp kalmış, can çekişiyor. Gerçeğe haber verildi muayene için; ama kaderin tedavisi ile olan meşguliyetlerini dile getirdiğinden gelemeyeceğini söyledi. Anlayacağınız gelmedi.

 Küçük bir çocuk gibi ağlayıp sızlar mı 30'una yeni basmış koca umutlar? Yakışır mı şimdi ak düşmüş saçlardaki bu iniltiler?
Oysa gökyüzünün ne de güzel bir sesi ve ışık saçan nurlu bir yüzü var değil mi? Sanırsın beş vakit namazında, her ay cennetteki bir huri Kevser suyunun fiskiyesini üzerine tutup gusül aldırtmış. Aşağı in evlat şimdi tepeden bakınca her şey güllük gülistanlık. Adaletinle şöyle yokla bi istersen yeryüzü cennetindeki ruh ve kavramlar arasında kategorize edilen yapısal ilişkileri.
Yanlış anlamayın kimseler ile problemim yok, sadece şu şans denilen dikta biraz canımı sıktı.
Allah günah yazmasın, aramızda kalsın ama günde bilmem kaç kişinin tepesi ile vahşice sevişip hayatlarını avuçladığı söyleniliyor. Bazen merhamete geldiği de oluyormuş; karıncaları, fillerin sırtında taşıtıp bir zaman sonra kuşların kanatlarında da seyahate çıkarttığı söyleniliyor. Vallah hesabına gelmeyenin ağzına da at nalı takıp kaplumbağanın tabanındaki tozla üzerini örttüğü de söyleniliyor. Hatta ıskalanmış hayalleri, eline aldığı yazgı kalemi ile çoğu zaman şiir dizelerini taş oyuklarına yazdığı da oluyormuş.
Allah günah yazmasın vallah uydurmuyorum, işittim. Beyaz kumaşların üretimini artırmak için bu yıl ki ihaleyi de kendisi almış diyorlar. Paraya para demiyor zaten, herifin 3 öğün ana menüsü de aynı 'para' ve 'şan'
Şekerli- tuzlu-acılı yemeklere benzemez bu yemeklerin tadı. Yeşili, mavisi, akçesi, metali, kağıdı, altını velhasıl böyle devam eder ama herifin menüsündeki yemek çeşidi ikiyi geçmez. Konuklarına çok seçenekli menüyü hiç tereddütsüz sunduğu söylendi. Hiç inanmayın bu söylentilere gidip kendim gördüm. Oturdum saatlerce, hatta günlerce, aylarca. Herif oruçlu olduğumu mu sandı neydendir bilemedim bir yudum sabır sözü ile sadece umut kuruluğumu giderdi. Sonra çantasını da hazırlayıp uzunca bir seyahate çıkacağını söyledi. Ne diyim ona sen git ben evinde mi kalayım diyim. Aldım açlık ile cılızlaşan umutlarımı; ruhuma bir güzel kuşandırdım. Giydim mazinin satır aralığından ibret olarak diktirdiğim pabuçlarımı doğruca evimin yolunu tuttum. Yolda gelirken kendi kendime 'Allah günah yazmasın, bu herif pek pinti çıktı.' dedim. Umutlarım acından da bayılacak gibiydi. Sokakları deli gibi tahrik eden ve duyguları çıldırtan serçe sesi ile neyseki bir nebze de olsa umutlarımın açlığını bastırdı.
Eve geldim, sıcak bir çay demlemek için önce çaydanlığımı çeşmedeki su ile doldurup ocağımın üzerine koydum, sonra ocağımı hurma çekirdeği ile yaktım. Ardından o hurma çekirdeğini çaydanlığıma atıp kaynamasını bekledim. Eridi kahverenkli hurma çekirdeği. Sonra dolaptan mavi desenli beyaz fincanımı çıkartıp içerisini hurma çayı ile doldurdum. Kutsal toprakların kokusu ile içimde cılızlaşan umutlarımın yeniden büyümesi için.

YAZAN: EMİNE ALTAŞ

UMUT

Umut; her sohbetin harflerinden biraz saflık, biraz da aptallık ile beslenerek oburlaşır ve kaldıramayacağın kadar ağırlaşır, seni asitli yağlarının arasına çekerek dibe götürür, eritir. Nasıl bir umut ise duvarlara toslana toslana bilinmedik sularda gerçekle vaftiz edilmeye kalkıştı. Sonuç: Bilim şu saflığa bir çare buluncaya kadar ilkel çağlardan kalma mağara çizimlerini; ruhum saflığın üzerine giydirecek....
Ahhh ağlamak yok artık yok! 
YAZAN : EMİNE ALTAŞ

SARI ENTARİLİ YILAN

Hataların telafisi yok, dil sessizliğin eyleminde, tüm uzuvlar küskün akla, gözler siyah perde çekmiş güneşli günde üzerine, terden beyaz lekeler oluşmuş irisinde. Ahhlar; vahlar ile dövüşüyor, kirpi güruhu akın akın gönüle yerleşerek nüfus patlaması yaşıyor. Dikenler batıyor cana; mazi can çekişiyor, hapşırık pişmanlığın iri gövdesini kaldıramamaktan feryat figan ağlıyor. Siyah çarşaflı, kısa boylu, ince belli, bakteri kafallı kıllar ise pusuya yatmış. Aklın, ruha çektirdiklerinin bedelini bir bir not tutuyor Arap alfabesi ile. Zaman motoru ile anlaşmaya varmak istiyor akıl; Nuh deyip peygamber demiyor zaman. Benzin ücretinde indirim istiyor akıl, zaman ona yüksek alevli cehennem kazanını işaret ediyor. Biçareliklerini gören dil; ilerledikleri yolun izini kaybettiğinden önce canhıraş yakarmalar ile zamana secde oluyor, sonra yüzeyindeki pütürtüler ile ip örüp aklı kendi ucuna bağlayarak infaz ediyor. İnfazı gören bulut; tüm gezegenlere sitem edip ağlamaya başlıyor. Dolu tanesi iriliğindeki gözyaşları dilin İnfazına tanık olan bir farenin kuyruğuna sertçe düşer, fare ciyaklayarak haşin sıçrayışı ile dilin üzerine sıçrar, dili 3 lokmada löppp diye mideye indirir. Bulut ağlamayı keser, yeryüzüne şimşek seslenir ve tüm yılanlar başını toprak altından çıkartıp tıslamadan dili yutan fareye saldırır. Yılanlar; uzun vücutları ile etrafa çit ördüklerinden fare kaçacak delik bulamaz, olduğu yerde titreyerek korku salyalarını akıtır ağız kenarlarından. Yılanlar birbirine tebessüm ederek bakar, bunu gören fare ise tiz sesi ile merhamet dileyebileceğini sanır. Fare tam yılanlara yakararak kurtulacağını düşünürken sarı entarili, kırmızı benekli yılan fareye :"Seni aramızda parçalayarak yersek kanın toprağa dökülür ve türün çoğalır. Seni diğer arkadaşlarıma bırakmadan ben yiyeceğim ve ömür boyu asitlerimin arasında kalarak eriyeceksin!" der ve çuval gibi genişleyen ağzını açarak fareyi bir kerede yutar. Fareyi yutan sarı entarili yılan yediğini sindirmek için bir müddet karın üzeri uzanır ve birden iri gövdesi eriyerek kuş haline bürünür. Bir kanadı başında, bir kanadı da midesinde çıkan sarı entarili yılan uçarak cehennemin kapısına Zebani olur ve kapıda gördüğü her günahkarın kalbinden tutup onu ateşe midesindeki kanadıyla fırlatır.
YAZAN :EMİNE ALTAŞ

BAYIM

Bayım oradan bir defter uzatır mısınız? Yaşı da sıfirlayip tüm naifliği kundağa sarar mısınız? Kullanılmamış bir kursun kalem ile hayatın tüm alfabelerini şapkaları ile yazar mısınız? Yazdiniz mi bayım?
Altına da rica etsem koca bir şeref ağacı çizip güneşin boynuna takar mısınız? Sanırım bayım gece, ruhumuz karanlik ile fazla sevistiginden sahtekarlığa gebe kaldık. Sadece ruhlar mi gebe kaldı dersiniz bayım dokunduğumuz her nesne şimdi sahtekarligimiza ve riyakarlığımıza gebe!
Ahh bayım garip sesler duyuyor gibiyim, solunum tünelimin hemen öte ucunda. Bir hışırtı evet evet işte hışırtı ile zırıltının sesi bu. Sessiz olun bayım ufak ufak nefes alın; hissettirmeyin burada onları dikizlediğimizi.
Ne yapıyorsunuz bayım büyük adım atılır mi daracık tünelde görmüyor musunuz koca gölgenizi? Çömelin bayım, duvarları doğum sancısı tutmuş; gölgenizi görürlerse sadakatlik cenini düşürecek. Sessizce göğsünüzdeki mendili çıkartır mısınız bayım ağzımızdaki yalan nemini kurutabilmem için.
YAZAN : EMİNE ALTAŞ

KAVRULAN HASRET

Bu topraklar fazla sıcaktır belki Ortadoğu'nun en sıcak kum ve rüzgarına sahiptir. Gönlünü susatır fazla susatır, hem de dudakları sussuzluktan yarılmış içinde oluk oluk özlemi de beraberinde akıtır. Gözlerin ve ruhun sussuzluğunu giderebilmek için Nil Nehri'ne dalmaya çalışır, nehir ise sularını Agustos'a çeker. 
Aylardan Mayıs; hasret sussuzluga dayanamayarak Samyeli rüzgarınin kollarına esir düşer. Kadere seslenir ama kader Dicle Nehri'nin kolları ile Fırat'ı çekiştirir. Hiç oralı bile olmaz. Hasret kavrulur çöl sıcaklığındaki ayrılık rüzgarları ile. Gönül; Nil'den su içemeyince zeytin dalından sarkan bir yaprağın gölgesine sığınır ve Ağustosu bekler, Ağustos da randevu vermemişse başka aylara gönül Nil'in kucağında doygunluğa kavuşmayı arzular.
YAZAN: EMİNE ALTAŞ

EFENDİM!

Son marka gülüşlerim var efendim!
İhanetiniz ile onları ucuzlatamazsınız!
Elmas pahasındaki gözlerimden üç kuruşluk sözleriniz ile
Yaşlar akıtamazsınız efendim!
Bin yıl toprak altında kalıp fosilleşseniz de,
Kömürden başka maden olamazsınız efendim!
Siz diyorum efendim
Yoksa Podzol topraklarındaki verimliliği yutan bakteri misiniz?
Tabanlarınız da mantar tutmuş efendim!
Değdirmeyin ayaklarınızı geçeceğim yerlerden
Duruşum asildir efendim giremezsiniz çerçeveme!
Zaman gizli kapaklı sandıklarınızdan sancılar içinde kıvranıyor efendim
Koşun haber verin Takvim Ebe'ye!
Saatler, nefes aldığınız yerlerde bile hızla kaçıyor efendim!
Göbek bağınızı diyorum efendim, akrep kıskacı ile mi kestiniz?
Usulca yanıma sokulup sinsi zehirinizi nasıl da boşaltabildiniz nefesime!
Anlatın efendim anlatın!
YAZAN : EMİNE ALTAŞ

İNSANOĞLU

İnsanoğludur bu şerbetle yıkar yüzünü,
Arkanı dönersen bıçakla keseleyip durur sırtını.
Fani hayattır der, geçersin yaşam kervanını,
Bekle, bekle de gör kabir azabını!

Dışarıda kızgın boğanın postunu giymiş yağmur,
Yeryüzündeki kızıllığa saldırır durur.
İmalatı topraktan olanlar,
Makam koltuklarında kudurur.

Bilmezler ki Yaradan'ın bir emri ile
Kuduruklar, kendi pisliğinde boğulur.
Sessiz harflere bürünmüş öksüz umutlar,
İblis'in salyası ile karın doyurur.

Sabır zarını, hiddet postalında yitirenler,
Aydın Bulvarı'nda keşmekeşlik doğurur.
İs göletlerinde vaftiz edilen piyonlar,
Duvak olmuş yarınlara, tarih ile nikah masasına oturur!
YAZAN: EMİNE ALTAŞ

İHTİYARIN İNCİK BONCUK SEVDASI

İhtiyar kadın; siyah cam çerçeveli kedi gözlüklerini takmış yanındaki 36’lık kadın arkadaşı ile evinden 4 km uzaklıkta bulunan alış veriş merkezine gitti. İhtiyar kadın; sarkık, buruşuk ince boynu yerini bir bijuteri dükkanına döndüğünü fark etmemesinden gerek girdiği her bijutericide bir incik boncuğu alıp boynuna takıyordu. Kasaya ödeme yapmak için ilerleyen ihtiyar kadın, elini cüzdanına götürdü. Cüzdanından para çıkartmaya çalışırken, arkadan bir el onun cüzdanındaki fotoğrafı kaptı. İhtiyar arkasını dönmesi ile yüzünün buz kesilmesi bir oldu, nutku tutulmuştu. Bir müddet kendine gelemeyen ihtiyar, olduğu yerde diz çökerek ağlamaya başladı. Çevredeki tüm müşteriler ve kasiyer, ne olduğunu anlamadıklarından olaya kayıtsız kalmışlardı. İhtiyar kadın, kızını yıllar sonra gördüğünü kimselere söyleyemiyor, ona sarılamıyor ve oracıkta ağlamaya başlıyordu. Kız, annesine uzun uzun baktıktan sonra sarılmadan cüzdandaki çocuklarının fotoğrafını kapıp dükkandan koşar adımlar ile uzaklaşıyordu. Çevredekilerin ihtiyarı kolonya ve su ile ayıltmasının ardından ihtiyar, ayağa kalktı ve takıları boynundan çıkartıp masaya bıraktı. Kasiyere ve kendisi ile alışverişe gelen 36’lık arkadaşına hiçbir şey söylemeden bijuteri dükkanından çıktı. Gözaltı torbaları şişen ihtiyar, kızını tekrar görebilme umudu ile tüm AVM’nin içerisini kolaçan etti. Ancak kızı, onu orada bırakıp ayrılmıştı kimselerin bilmediği bir yere. İhtiyar, AVM’nin çıkış yolunu tutarken 36’lık arkadaşı ona seslenerek onu kolundan tuttu ve ona ne olduğunu sordu. İhtiyar, bir cafeteryada oturmak istediğini eli ile işaret ederek arkadaşı ile birlikte cafeteryaya geçti. Uzun bir soluklanmanın ardından ihtiyar, karşsısındaki 36 yaşındaki alımlı ve sosyetik giyimli Füsun adlı kadına, bijuterideki kadının, kızı olduğunu ve onun 3 yıl önce çocuklarını ve eşini terk ederek evden kaçtığını söyledi. 36’lık Füsun olayı biraz daha irdeleyince ihtiyar, derin bir ahh çekti ve çantasından çıkardığı desenli peçetesi ile gözyaşlarını kurulayarak 3 yıl öncesine gitti.

Başını önüne eğen ihtiyar kadının ince derisi ateşimsi bir kızıla bürünmüş, elmacık kemikleri odun gibi tutuşarak ihtiyarın gözlerinden sımsıcak yaşların akmasına neden oluyordu. İhtiyar sağ eli ile her iki gözündeki yaşları sildi ve 3 yıl önce yaşanılanlar bir anda gözünün önünde bir film gibi geçerek ihtiyarın bol tükürüklü ağzından sözcüklere döküldü.

36’lık Füsun tüm merakını ve ilgisini cafede oturduğu masada bırakmış sipariş ettiği çayı dahi içmeyi unutmuş, ihtiyarın tiz sesinden anlatılan olaya pür dikkat kesilerek dinliyordu.

İhtiyar kadının sözüne bundan tam 3 yıl önceydi kızımın evindeydim cümlesi ile başladı ve sözcükler ihtiyarın biranda boğazına ilmikler attı. İhtiyar kadın, nefes alıp vermede güçlükler yaşadı ve sözlerini sürdürmeye devam etti.

‘ Eşimi kızım henüz 14 yaşında iken bir trafik kazasında kaybetmiştim ve eşimi kaybetmenin ardından kızıma üvey baba kötülük yapmasın, zarar vermesin, namusuna sarkıntılık yapmasın diye hiç evlenmedim. Kızım üniversiteyi bitirdikten sonra damadım olan Baran ile evlenmek istediğini söylemişti ve beni onunla tanıştırmıştı. O an kızımı kaybetmenin ve yalnız kalma korkusu ile tepki göstermiştim ancak kızımın gözyaşlarına artık içim elvermiyor ve durumu kabullenmiştim. Kızım evlendikten sonra benim yalnız kalmamam için aynı evde birlikte yaşama teklifi etmişti eşi ile. Önce kabul etmedim ama çoğu geceler, yalnızlığın ve ölümün verdiği korku ile daha fazla baş edemeyeceğimi anladım ve kabul ettim. Kızımın evine yerleştikten sonra her iki torunuma ben gündüzleri bakıyordum, onlar ile oyun oynuyor, filmler izliyor ve parka birlikte gidiyorduk. Bir gün torunlarım ve kızım evde yok iken ben ve damadım salonda oturmuş televizyon izliyorduk. Kızımın eşi, yani damadım, kızım evde yok iken bir gün bana benden hoşlandığını ve hoşlantı duygusunun başlamasının ardından kızıma karşı artık ilgisinin kalmadığını söyledi. O an ben ne yapacağımı bilemedim, afallamıştım. Tüm ev eşyaları, duvarlar ile beraber tam göğsümün ortasına çökmüş, dilim kilitlenmişti. Kızımın eşi, sevdiği yani benim kanımdan olmasa da oğlum gibi gördüğüm biri bana bunları söylüyordu. Ne diyeceğimi bilemiyordum, kalkmak, dövmek hatta kendimi parçalamak istiyordum ama bir ceset gibi hareketsizdim, olduğum yerde öylece kalakalmıştım. Geldi yanıma oturdu ve ellerimi tuttu, o an neye uğradığımı bilmiyor, şoku üzerimde atamadan kendimi dakikalar sonra damadımın koynunda gördüm. Yıkılmıştım, paramparçaydım, dışarıdan biri değil; ben öz be özannesi onun kocası ile birlikte olmuş ve kızına, torunlarına ihanet etmişti. Bir gün kızım gece nöbetinden hastaneden eve erken gelinceye kadar defalarca tekrar etti bu olay. Kızım beni ve damadımı o hali ile görünce çılgına dönmüş bir şekilde bağırıp çağırarak duvarları tekmelemeye, üzerimizdeki bataniye ve giysileri parçalarcasına tüm apartmanı ayağa kaldırmıştı. Komşular zili çalıyor, ancak bizden hiç kimse kapıya koşup cevap veremiyordu.Çocuklar, kızımın bağırış sesi ile uyanmış, zırıl zırıl ağlıyordu. Kızım o gün evi terk etti, bir daha da hiç eve uğramadı ve o günden sonra ilk kez bugün kızımı bir bijutericide gördüm. Damadım da, daha sonra çocukları alıp kayıplara karıştı. Ben ortada öylece yalnız kaldım ve aylarca terapi gördüm. Ayakta durmaya çalıştım, kendim ile baş başa kalınca adımı anmaktan nefret ediyor ve kendimi öldürmek istiyordum. Ancak hiçbirini yapmayı başaramadım. O gün bugün incik ve boncuklara ilgim arttı. Kızım küçük iken ayakkabılarından tokalarına kadar her şeyinin boncuklu olmasını isterdi, takılara inanılmaz düşkündü. Ve ben, kızıma karşı işlediğim bu ağır ve iğrenç duygunun altında her gün milim milim eriyor ve günahlarımın arasında taktığım incik ve boncuklar ile kaybolmak istiyordum. Bu boynumda ve bileklerimde gördüğün aslında hepsi, ihanetin birer simgesi.’’ Diyerek hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Derin bir sessizlikle kaplanan masayı sadece ihtiyarın hıçkırık sesleri bölüyordu. İhtiyarın hikayesi 36’lık Füsun’nun dilini taşlaştırmış, kirpiklerine sürdüğü rimeli de ağlamaktan yüzünü ve gözünü bir ayakkabı boyacısının eli gibi simsiyah yapmıştı. İhtiyar ise, anlattığı hikayenin ardından Füsun’un yüzündeki siyah boyaya uzun uzun bakarak nefes alıp vermeye çalışıyordu.

YAZAN: EMİNE ALTAŞ

İBİK

Şırıl şırıl akan cehalet çeşmesinden İbik; evinin avlusundaki kürsüde oturmuş aptes alıyordu. Elini 3 kez yıkadıktan sonra soğuk çeşme suyuyla kirpik uçlarını, ardından başını defalarca mesh ediyordu. Kümesin içerisinden başını çıkartan horoz da, ürüleyerek İbik'in bozuk aptes alışına şaşıp kalıyordu. İbik başını mesh ettikten sonra önce elini göğsüne doğru çekerek, turkuaz mavisi kazağı ile kuruladı, sonra cehalet çeşmesinden fışkıran suya doğru dilini tuttu. Dakikalarca hiç kıpırdamadan mensup olduğu dine yeni ritüeller kazandıran bu zat; biran yılanın arkadan tısladığını görünce irkilerek yerinden sıçradı. Ağzı çeşme musluğuna sertçe değen İbik; ağzından kazağına doğru iri damlalar halinde kanın aktığını gördü. Yılan İbik'in karşısında 4 metre boyu ile ayağa kalkmış İbik'in ağzından damlayan kan damlalarına bakıyordu. Kümesteki horoz ise biran sesini kısıp dişi yılanın İbik'in karşısındaki duruşunu korku ve heyecanla karışık besmele çekiyordu. Yılan 4 metrelik gövdesi ile ayakta dakikalarca kaldığından yorulur ve yine tıslayarak İbik'in çenesinin altına doğru uzanır. İbik; titrek bir hamle yaparak eliyle yılanın başını tutar. Yılan; kahkaha atarak uzun ve ince gövdesini ani hamleyle İbik'in boynuna sarar ve kellesini İbik'in kanlı ellerinden kurtarır. Yılan İbik'e zarar vermek için aslında uzanmadığını sadece yalan ve fitne damlayan bir dilin kokusunu merak ettiği için ona yaklaştığını, İbik'in yosun tutmuş yüreklerden beynini beslememesi gerektiğini, her duyduğu söze de itimat etmemesi gerektiğini pempemsi ve çatalımsı diliyle defalarca tekkerür edip durur. Aldığı aptestin yanlış olduğuna da değinerek erkekliğin kalıpla olunmayacağını ve kümeste tüm olaylara şahit olunan horozun ibiğinden 2 cm kopartıp çiğneyip yutmasını istedi. Horoz gururlanarak ve biraz da kibirle karışık bir edayla yılana sokulup erkek İbik'in artık beynini ve hislerini verilen nasihatlerin istikametine doğrultamayacağını ve muvaffak olunamayacağını söyler. Yılan çatalımsı diliyle horozun çenesini okşayarak "Sen hiç merak etme horoz kardeş, bu insanoğlu dünyevi hayatta çıkarına neyi uygun görürse onu yapar. Aptes alıyorum diye kollarını sıvazlayana değil, ecelle kucaklaşacağım diye yüreğini vicdan ve dürüstlükle doldurana bakacaksın! Onun ağzından damlayan o iri damlalı kanlar da Yüce Mevla'nın kendisine bir ikazıdır lakin onun bilincine dahi yalanla bilenmiş kafası idrak edemedi." der.
YAZAN: EMİNE ALTAŞ

GÖRÜNMEYENLERİN ARKA BAHÇESİ, KURBAĞA DERESİ

Karınca tan vaktinde deredeki yaralı kurbağanın vıraklama sesini işittiği yöne doğru ilerler. Sazlıkları korkak adımlar ile aşar, dereye varır. Dereye vardığında vıraklayan yaralı kurbağayı görür ancak ne yapacağını bilemez. Ne yüzmeyi bilir karınca ne de yaralı kurbağayı sırtlayabilecek kadar güçlü. Ağlar durur, en sonunda aklına parlak bir fikir gelir. Dere kenarında bulunan bir ağacı görür, ağaca doğru hızla ilerler. Oracıkta durur ağacın dallarda asılı duran yemyeşil kavak yapraklarına bakar. Sonra gözünü kapayarak ağaca tırmanmaya çalışır, ve en üst daldaki kavak ağacından bir yaprak kopartmaya çalışır. Karınca testere ağzını yaprağa kondurur ve onu dalından koparır ancak yaprakla birlikte karınca da pat yere düşer. Yaprak karıncanın üzerine düştüğünden karınca yaşama oracıkta veda eder. Dereyle karıncanın düştüğü alan arası 10 m mesafe. Kurbağa karıncanın düştüğünü fark edince daha çok vıraklar. Rüzgar kurbağanın sesini duyar ve karıncanın üzerindeki kavak yaprağını kurbağanın olduğu dereye sürükler. Rüzgar uğultusuyla derenin suyunu yükseltir ve kurbağa rüzgarın yardımını fark edince tüm acı sızını unutur vargücüyle kavak yaprağına çıkar. Yaralı kurbağanın çırpınışlarını gören bir arı ise, kurbağaya doğru yanaşır, iğnesinin ucunu kurbağanın yaralı bacağına batırır. Yaralı kurbağa o iğnenin etkisiyle şifa bulur.Böylece yavru kurbağa sevinç naraları atarak arıya önce teşekkür eder,sonra yeniden hoplaya zıplaya deresinde yüzmeye başlar.
YAZAN: EMİNE ALTAŞ

DOĞA VE GELECEK

Yağmur ile anlaştım bu gece,
O, mazide kirlenen hayallerimin üzerine yağacak;
Ben ise bir kış köşesindeki şöminenin ateşini gülüşlerim ile yakacaktım.
Ve tüm yeryüzü ile anlaşıp kışı, bahara çevirecektik.
Evsiz barksız, çarığına su kaçan yetim çocukların
Ayaklarına çorap, ellerine de eldivenler dokuyacaktık.
Karıncalar kolları sıvayıp bitki liflerinden örgü örecek,
Balıklar yumurta kabuklarından ayakkabı derisi yapacaktı.
Dağlar; kayalara, taşlara emir buyurmuş,
Kuzeyden esecek olan rüzgarların esmesine müsaade etmeyecekti.
Yavru serçeler, piri serçelerin tüylerinden bu kış babalarını yitiren
Ceylan bakışlı çocuklara hırka, kazak örecekti.
Seviyordum doğadaki yardımlaşma usulünü
Ağır giyimli bey ve hanımlarımıza bu kış,
Kuş tüyü yorgan ve yastıkların da kalmayacağına da delice seviniyordum.
Pembemsi dudaklardan damıtılan çocuk gülüşleri ile
Önce yeryüzünü yıkayacak, sonra kahkahalardan eşyalar yerleştirecektik
Artık sarkık gırtlaklı adamlara teslim etmeyecektik neşe saçan yurdumuzu.
Doğadaki tüm varlıklar ile anlaşıp hepsinden birer koruma talep edecektik.
Sonra Allah babaya, zamanın donması için rükuda duracaktık.
Huzur yağacaktı o an üzerimize, etrafımızdaki tüm kötülükler arınacaktı.
Ve biz, çim kokulu kadınların bilek gücü olacaktık.
Sarsılmayacaktık, kenetlenecektik, kimselerin ihtiraslarına boyun eğmeyecektik.
Öylece yaşayacaktık kirli adamların bakışlarının değmediği yerlerde.
Karanlığa inat çocuk gülüşlerinde aydınlatacaktık yerin yedi kat altını!
YAZAN: EMİNE ALTAŞ

BERİ GELİN

Çilingir sofrasından çeyiz sandığı yapmış Beri Gelin edebine,
Gümüş kaşık ile çini porselenden de çanak doldurmuş içerisine.
Sordu bana çeyiz sandığımın olup olmadığını.
Şöyle elimi gökyüzüne bir uzattım.
Rahmet koparıp avuçlarına bıraktım.

Beri Gelin; burun kıvırdı, sol ayak parmağı ile geri tepti.
Dağıldı orada içimde birikmiş tüm incilerim.
Tepreşip sancımaya başladı hücrelerim.
Zor zapt edebiliyordum kendimi.

İroni halatını kirpik uçlarına sıkıca bağlamış,
Kibir direğine tırmanıyordu Beri Gelin.
Alçakta olduğumu gözkapakları arasındaki perdeden görüp
Ses vermiyordu sesime.
Ağladım, öyle gür sesle ağladım ki
Dağ doruklarındaki buzullar işitti sesimi, eridi.
Beri Gelin'in elmas küpeli kulakçıkları işitemedi.

Rüzgar yön verdi sesime dağları, tepeleri, arşı titretti.
Beri Gelin ise, baysball sopası dili ile
Yüreğimi en ince yerinden büküp varlığımı ses tellerimle dikmişti.
Zaman da onun gidişine kendisini doğrultamayan onurumla yön vermişti.

Bir sepeti vardı Beri Gelin'in
Ahhh bir görsen alümünyüm folyodan örülmüştü her bir ilmeği!
Tabiatın harem odalarındaki hanımların gebelik sancılarının habercisi gizliydi.
Pek de güzel cezbediyordu şimdi diş gıcırdatan hanımefendiliği ile
Erkeğinin dar alınlı kaldırım sokaklarını.

Ahhh Beri Gelin, kafasının bir bulaşık süngeri gibi hafif ve küçük olduğunu!
Nasıl da hala fark edemeyip sirke kabına sığdırmıştı.
İradesinin kaportasını da cuntacı ebeveyninin tekerine sıkıştırmıştı.
Gaza fazla basmışlardı ebeveyni
Kim bilir belki de bu yüzden Beri Gelin,
Vahalardaki bir devenin kulak kirinde unutmuştu benliğini.
YAZAN: EMİNE ALTAŞ